فشار روحی به شما وارد شده، بغض گلوی‌تان را گرفته، اشک تا پشت پلک‌های‌تان هجوم آورده، کافی است پلک بزنید و اشک سرازیر شود. روانتان آزرده است و از شدت غم و ناراحتی، صورت‌تان برافروخته شده .
فشارهای روحی و روانی را سرکوب نکنید
صدای‌تان را صاف می‌کنید و تلاش می کنید محکم صحبت کنید، اما لرزشش کاملا پیداست. فقط می‌خواهید فریاد بزنید، اما به هر دلیل که فقط خودتان می‌دانید، غم و بغض‌تان را فرو می‌خورید. به خانه که می‌رسید دیگر حال‌تان را نمی‌دانید. این قدر گریه می‌کنید که چشم‌های‌تان دیگر توان دیدن ندارند. حال‌تان اما خوب نمی‌شود! به این دلیل که به موقع ابراز احساسات نکرده‌اید. واکنش نشان نداده‌اید. به قول معروف حق طرف را کف دستش نگذاشته‌اید.
روانشناسان عقیده دارند باید به موقع، به جا و به اندازه، واکنش نشان داد. درغیر این صورت، خشم، غم، رنج و غصه و حتی گاهی شادی در روانتان جمع شده و به شکل‌های دیگری مانند مشکلات جسمی، روانی و یا واکنش ناگهانی در شرایط نامناسب و به شکل نامناسب بروز می‌کند. به نظر شما چه طور باید ناراحتی و غم‌مان را بروز بدهیم؟ بهترین راهکار نشان دادن غم‌مان چیست؟