یادتان باشد که با گفتن این جمله، ظلم بزرگی به خود می‌کنید! نسبت به خویش مهربان باشید و به جای چنین جملاتی، به خود بگویید: "من هم ویژگی‌ها و توانایی‌هایی دارم و به کمک آن‌ها می‌توانم حتی بهتر از دیگران پیشرفت کنم" و یا "اگر کسی توانسته کاری را انجام دهد، پس بقیه هم می‌توانند و کار نشد ندارد".
وقتی عادت کرده‌ایم که فقط توانایی‌های دیگران را ببینیم، ناخودآگاه از خودمان و قابلیت‌های‌مان باز می‌مانیم، دچار عقده حقارت می‌شویم چون می‌ترسیم که مبادا کاستی‌ها و ضعف‌های‌مان برملا شوند و در نهایت اعتماد به نفس لازم برای ادامه مسیر را از دست می‌دهیم.
اما در مورد سرمنشأ این باور غلط چه می‌توان گفت؟ پاسخ این سوال را باید در زمان‌های گذشته جستجو کنیم. به احتمال زیاد شما خاطره خوبی از مقایسه شدن با همسالان خود ندارید چون در مدرسه یا خانواده مدام با هم سن و سال‌های خود مقایسه شده‌اید. بسیاری از والدین از آنجا که مهارت لازم در فرزندپروری ندارند، فکر می‌کنند که با مقایسه کودک با دیگران، در حقیقت او را تشویق می‌کنند که زرنگ‌تر باشد، در حالی که در عمل اتفاق دیگری می‌افتد: کودک تمام انگیزه‌ها و قابلیت‌های خود را سرکوب شده می‌بیند و عملا پیشرفتی نخواهد کرد.